شیر ایرانی

خانواده گربه سانان

زیستگاه: مناطق نیمه بیابانی، جنگل ها، دشت ها و علفزارها

تغذیه : گوشتخوار

دوران آبستنی: 120-100 روز

تعداد فرزندان: 6-3

طول عمر: در اسارت: حدود 27 سال و در طبیعت حدود 12-10 سال

طول بدن: 282 سانتی متر

ارتفاع بدن:110 سانتی متر

شیر ایرانی یا شیر آسیایی (نام علمی: Panthera leo leo) یا (نام علمی: Felis leo persicus)  جمعیتی از شیرها است که هم‌اکنون تنها در جنگل گیر واقع در گجرات هند یافت می‌شود؛ جایی که به آن «شیر هندی» می‌گویند. جمعیت شیر در آسیا نخستین بار توسط یوهان نپوموک مایر جانورشناس اهل اتریش به عنوان یک زیرگونه مستقل شیر توصیف علمی شد و Felis leo persicus به معنای شیر ایرانی نام گرفت.  این نام بعدها به Panthera leo persica تغییر یافت.  یک پژوهش بر اساس شواهد ژنتیکی که توسط آی‌یوسی‌ان در سال ۲۰۱۷ انجام شد نشان می‌دهد که تفاوت چندانی میان شیر ایرانی با شیر بربری منقرض‌شده شمال آفریقا و شیرهای آفریقای مرکزی وجود ندارد و از این رو همه آن‌ها در یک زیرگونه قرار می‌گیرند و Panthera leo leo نامیده می‌شوند 

شیر روزگاری از ایتالیا و یونان در سواحل دریای مدیترانه تا شمال شرقی هندوستان، ایران، شبه‌جزیره عربستان و آسیای میانه پراکندگی داشت اما شکار بیش از حد، آلودگی آب‌ها و کاهش شدید طعمه‌های این جانور به نابودی آن منجر شده تا جایی که امروزه تنها جمعیت باقی‌مانده شیر خارج از آفریقا در هند یافت می‌شود. بر پایه سرشماری سال ۲۰۱۰ حکومت ایالتی گجرات ۴۱۱ قلاده شیر مشاهده شده‌اند که ۵۲ قلاده نسبت به پنج سال قبل افزایش داشته است. بر اساس آخرین سرشماری که در سال ۲۰۱۷ انجام شد، ۶۵۰ قلاده یافت شده است که ۲۳۹ قلاده نسبت به هفت سال پیش از آن، رشد دارد. این جانور در کنار ببر بنگال، پلنگ هندی، پلنگ برفی، و کاراکال یکی از پنج گربه‌سان بزرگ هند است. شیر ایرانی در ایران منقرض شده است اما پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، طرح‌های احیای آن ریخته شد و در سال ۲۰۱۹، با توافق میان باغ وحش ارم و انجمن آبزیگاه و باغ‌وحش‌های اروپا، به ایران بازگشت تا احیای آن در این کشور آغاز شود.